JEŚLI INTERESUJESZ SIĘ WSZECHŚWIATEM, TO MUSISZ TO PRZECZYTAĆ.
„(...) nie należy dzisiejszej fizyki traktować jako nauki niewolniczo "podległej" teorii względności. I choć wpisuje się ona w wiedzę o rzeczywistości, to nie jest dogmatem, a(póki co) powszechnie przyjmowanym sposobem ujęcia.” - fizykon.org
„Całość wiedzy naukowej w dowolnym momencie historii, w tym również obecnie, jest po prostu kolekcją teorii i poglądów na świat, które jeszcze nie okazały siębłędne.”- Brian Cox, Jeff Forshaw „Dlaczego E = mc2 (i dlaczego powinno nas to obchodzić)”.
Uwaga wstępna.
Pod gwiazdkami jest mój krótki tekst p/t:„O moim alternatywnym sposobie ujęcia”. Do wytknięcia mi błędów szczególnie zachęcam profesorów i doktorów fizyki do których mój tekst wysłałem (ich lista jest na końcu). Bo brak takich wytknięć będzie jaskrawym i krzykliwym komunikatem:
mój alternatywny sposób ujęcia jest poprawny!
A przynajmniej poprawniejszy od tego, który profesorowie i doktorzy fizyki uprawiają na wielce szacownych uniwersytetach.
*******************************************************************************
O moim alternatywnym sposobie ujęcia.
W 1971 roku wykonano ważny eksperyment. Jeden zegar atomowy włożono do samolotu, który poleciał na wschód. Drugi zegar włożono do samolotu, który poleciał na zachód. A trzeci zegar pozostał na ziemi. Samoloty okrążyły Ziemię z tą samą prędkością. A po ich wylądowaniu okazało się, że zegar z samolotu, który poleciał na wschód (zgodnie a kierunkiem obrotu Ziemi) był opóźniony w stosunku do zegara pozostałego na ziemi, a zegar z samolotu, który poleciał na zachód (w kierunku przeciwnym do obrotu Ziemi) był przyśpieszony w stosunku do zegara pozostałego na ziemi. Powszechnie uznano, że wynik eksperymentu wykazał słuszność szczególnej teorii względności opublikowanej w 1905 r. przez Alberta Einsteina. Bo teoria ta mówi, że w im szybszym ruchu jest jakiś obiekt, tym wolniej płynie dla niego czas. Więc skoro zegar lecący na wschód miał największą prędkość (prędkość obrotu ziemskiego + prędkość samolotu), to chodził najwolniej. Więc skoro zegar lecący na zachód miał najmniejszą prędkość (prędkość obrotu ziemskiego – prędkość samolotu), to chodził najszybciej. A skoro zegar pozostały na ziemi miał prędkość pośrednią (prędkość obrotu ziemskiego), to chodził w pośrednim tempie. Ale jak nazwa teorii Einsteina sama wskazuje, wszystkie te zegary musiały chodzić wolniej względem jakiegoś czwartego zegara. Gdzie był ten zegar? Światowej sławy profesor fizyki Stephen Hawking odpowiada na to pytanie tak:
„Wyobraźmy sobie na przykład zegarspoczywającyw centrum Ziemi, inny zegar na jej powierzchni i trzeci na pokładzie samolotu lecącego albo w kierunku zgodnym z jej obrotem, albo w przeciwnym. W stosunku do zegara w centrum Ziemi zegar w samolocie lecącym na wschód – w kierunku obrotu Ziemi – porusza się szybciej niż zegar na powierzchni, powinien zatem iść wolniej od niego. Podobnie w odniesieniu do zegara w centrum Ziemi zegar na pokładzie samolotu lecącego ku zachodowi – w kierunku przeciwnym do rotacji Ziemi – przemieszcza się wolniej niż zegar na powierzchni, czyli powinien przyśpieszyć swój chód względem tego ostatniego. I właśnie to zaobserwowano, gdy w październiku 1971 roku bardzo dokładne zegary atomowe obleciały świat.” - Stephen Hawking, „Wielki projekt.”
Ale ten powszechnie zaakceptowany sposób ujęcia jest
błędny.
Aby to wykazać przeprowadzę prosty eksperyment myślowy:
Są 3 rakiety gotowe do startu. A w każdej rakiecie jest zegar atomowy. Rakiety wystartowały, przyśpieszyły, opuściły pole grawitacyjne Ziemi, i po wyłączeniu silników są w ruchu jednostajnym prostoliniowym. Wszystkie rakiety lecą w jednej linii i w tym samym kierunku. Najszybciej leci rakieta 1, najwolniej leci rakieta 3, a rakieta 2 leci z prędkością pośrednią.
Rys. 1 (mój tekst zamieściłem na mojej stronie www.wszechswiatwedlugufokow.pl - na samym dole. I tam są oba rysunki.)
A Ziemia jest inercjalnym układem odniesienia.
„Układ inercjalny (inaczej inercyjny) – układ odniesienia, względem którego każde ciało, niepodlegające zewnętrznemu oddziaływaniu z innymi ciałami, porusza się bez przyspieszenia (tzn. ruchem jednostajnym prostoliniowym) lub pozostaje w spoczynku.” - Wikipedia.
Tak mówi szczególna teoria względności. Ale ta teoria mówi też tak:
„Można powiedzieć, że ciało A spoczywa, a ciało B porusza się względem niego ze stałą prędkością, ale też równie dobrze powiedzieć można, że spoczywa ciało B, a porusza się ciało A. Na przykład, pomijając wirowanie Ziemi i jej ruch wokół Słońca, można powiedzieć, że Ziemia spoczywa, a pewien pociąg porusza się na północ z prędkością 150 km/h, lub odwrotnie, że pociąg spoczywa, a Ziemia porusza się na południe z tą samą prędkością.” - Stephen Hawking, „Krótka historia czasu.”
Więc zgodnie ze szczególną teorią względności równie dobrze można powiedzieć, że rakieta 2 stoi w miejscu, rakieta 1 oddala się od niej, rakieta 3 oddala się w przeciwnym kierunku z tą samą prędkością, a Ziemia oddala się w tym samym kierunku co rakieta 3, ale szybciej.
Rys. 2
I zgodnie ze szczególną teorią względności można powiedzieć, że po pewnym czasie rakiety 1 i 3 oraz Ziemia zmieniły kierunek ruchu, i z różnymi prędkościami (jak poprzednio), oraz w taki sam jednostajny i prostoliniowy sposób wracają do rakiety 2 – inercjalnego układu odniesienia. Zatem zgodnie ze szczególną teorią względności, zegary w rakiecie 1 i 3 chodzą wolniej niż zegar w rakiecie 2 (o tyle samo wolniej). Dlatego po powrocie rakiet 1 i 3 do rakiety 2,
zegar z rakiety 2 pokaże większy upływ czasu niż zegary z rakiet 1 i 3.
Tak mówi szczególna teoria względności. Ale Ufoki, które wylądowały na pastwisku sołtysa mojej wioski,
[Tutaj dowiesz się z jakiej planety przybyły Ufoki.]
mówiły, że gdyby wykonano taki eksperyment, to zegar z rakiety 2 pokazałby pośredni upływ czasu.
Bo rakieta 2 miałaby pośredni pęd.
Czyli taki eksperyment wykazałby, że
szczególna teoria względności (STW), w której pęd nie ma znaczenia,
„W STW do opisu zjawisk fizycznych stosowana jest czterowymiarowa czasoprzestrzeń, w której chwilowe położenia ciała próbnego są nazywane zdarzeniami. Zmiany położenia obiektu układają się w linię ciągłą, nazywaną linią świata (np. piłki). Ciało takie może posiadać parametry fizyczne, jak energię, pęd, masę, ładunek itp., które nie są bezpośrednio uwzględniane w takim opisie.” - Wikipedia.
jest błędnym sposobem ujęcia.
Ale przede wszystkim taki eksperyment wykazałby, że ruch w przestrzeni ma charakter
bezwzględny.
I tym samym wykazałby, że zegary z eksperymentu wykonanego w 1971 r. chodziły wolniej względem
„Zegara” Absolutnego.
A na mojej stronie:
www.wszechswiatwedlugufokow.pl
opisałem gdzie we wszechświecie ukryty jest
ABSOLUT.
A przynajmniej według Ufoków.
Autor: Solomon Sarcoramphus Papa, dla swojaków Kaziuk z wioski.
E-mail: kondorman@o2.pl
P.S. I jeszcze kilka słów do profesorów i doktorów fizyki do których wysłałem list. Na Facebooku na moim fanpage'u Wszechświat według Ufoków jest post p/t: „O moim alternatywnym sposobie ujęcia”. Tam jest link do mojego tekstu, i parę słów zachęcających do jego przeczytania. Ten post jest przeze mnie intensywnie promowany. Dlatego codziennie dociera do tysięcy użytkowników Facebooka. Wykorzystuję także inne sposoby dotarcia z moim tekstem do potencjalnych czytelników. I dlatego codziennie mnóstwo ludzi interesujących się wszechświatem mój tekst czyta. I dlatego w krótkim czasie w całym wszechświecie nie będzie myszy, która nie słyszałaby o moim alternatywnym sposobie ujęcia. Więc nie ma już żadnego sensu udawać, że ja i rewolucyjne idee głoszone przeze mnie nie istnieją. Tym bardziej, że chowając uparcie głowy w piasku zrobicie z siebie pośmiewisko. A przecież nic nie boli bardziej od bycia wyśmianym.
P.S.2 Wymyślony przeze mnie eksperyment, albo podobny, za jakiś czas zostanie wykonany. A ten kto go wykona dostanie Nobla z fizyki (bo wynik tego eksperymentu całkowicie zrewolucjonizuje postrzeganie wszechświata). Ale nie sam. No chyba, że to ja go wykonam.
(28-11-2016)
*******************************************************************************
Lista profesorów i doktorów fizyki do których dnia 28-11-2016 listem poleconym wysłałem mój tekst.
1. Bizoń Piotr prof. - Uniwersytet Jagielloński (Kraków), Instytut Fizyki, Zakład Teorii Względności i Astrofizyki, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
2. Bulik Tomasz prof. - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki, Obserwatorium Astronomiczne, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
3. Borowiec Andrzej prof. - Uniwersytet Wrocławski, Zakład Teorii Oddziaływań Fundamentalnych i Grawitacji Kwantowej, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
4. Czuchry Ewa dr - Narodowe Centrum Badań jądrowych (Otwock), członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
5. Dąbrowski Mariusz prof. - Uniwersytet Szczeciński, Instytut Fizyki, Zakład Kosmologii i Teorii Grawitacji, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
6. Dobrski Michał dr inż. - Politechnika Łódzka, Instytut Fizyki, Zespół Fizyki Teoretycznej, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
7. Dragan Andrzej dr hab. - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki, Katedra Optyki Kwantowej i Fizyki Atomowej.
8. Goerlich Andrzej dr - Uniwersytet Jagielloński (Kraków), Instytut Fizyki, członek PolskiegoTowarzystwa Relatywistycznego.
9. Haba Zbigniew prof. - Uniwersytet Wrocławski, Instytut Fizyki Teoretycznej, Zakład Teorii pola, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
10. Heller Michał ks. prof. - Uniwersytet Papieski (Kraków), Wydział Filozoficzny, członek PolskiegoTowarzystwa Relatywistycznego.
11. Hrycyna Orest dr - Narodowe Centrum Badań jądrowych (Otwock), członek PolskiegoTowarzystwa Relatywistycznego.
12. Jaranowski Piotr prof. - Uniwersytet w Białymstoku, Zakład Astronomii i Astrofizyki, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
13. Jezierski Jacek prof. - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki, Katedra Metod Matematycznych Fizyki, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
14. Jurkiewicz Jerzy prof. - Uniwersytet Jagielloński (Kraków), Instytut Fizyki, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
15. Kamiński Wojciech dr - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki, Katedra Teorii Względności i Grawitacji.
16. Kijowski Jerzy prof. - Centrum Fizyki Teoretycznej PAN (Warszawa), członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
17. Korzyński Mikołaj dr - Centrum Fizyki Teoretycznej PAN (Warszawa), członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
18. Kowalski-Glikman Jerzy prof. - Uniwersytet Wrocławski, Instytut Fizyki Teoretycznej, Zakład Teorii Oddziaływań Fundamentalnych i Grawitacji Kwantowej, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
19. Krasiński Andrzej prof. - Centrum Astronomiczne PAN (Warszawa), członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
20. Królak Andrzej prof. - Centrum Matematyczne PAN (Warszawa), Zakład Fizyki Matematycznej i Geometrii Różniczkowej, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
21. Lewandowski Jerzy prof. - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki, Katedra Teorii Względności i Grawitacji, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
22. Lukierski Jerzy prof. - Uniwersytet Wrocławski, Instytut Fizyki Teoretycznej, Zakład Teorii Oddziaływań Fundamentalnych i Grawitacji Kwantowej, członek Polskiego TowarzystwaRelatywistycznego.
23. Mach Patryk dr - Uniwersytet Jagielloński (Kraków), Instytut Fizyki, Zakład Teorii Względności i Astrofizyki, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
24. Malec Edward prof. - Uniwersytet Jagielloński (Kraków), Instytut Fizyki, Zakład Teorii Względności i Astrofizyki, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
25. Malkiewicz Przemysław dr - Narodowe Centrum Badań jądrowych (Otwock), członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
26. Matyjasek Jerzy prof. - Uniwersytet Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie, Instytut Fizyki, Zakład Fizyki Matematycznej, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
27. Meissner Krzysztof prof. - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki Teoretycznej, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
28. Mielczarek Jakub dr - Narodowe Centrum Badań jądrowych (Otwock), członek PolskiegoTowarzystwa Relatywistycznego.
29. Nakonieczna Anna dr - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki, Katedra Teorii Względności i Grawitacji, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
30. Nakonieczny Łukasz dr - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki Teoretycznej, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
31. Okołów Andrzej dr hab. - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki, Katedra Teorii Względności i Grawitacji, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
32. Pawłowski Tomasz dr - Centrum Fizyki Teoretycznej PAN (Warszawa), członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
33. Piechocki Włodzimierz prof. - Narodowe Centrum Badań jądrowych (Otwock), członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
34. Piróg Michał dr - Uniwersytet Jagielloński (Kraków), Instytut Fizyki, Zakład Teorii Względności i Astrofizyki, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
35. Przamowski Maciej prof. - Politechnika Łódzka, Instytut Fizyki, Zespół Fizyki Teoretycznej, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
36. Rogatko Marek prof. - Uniwersytet Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie, Instytut Fizyki, Zakład Astrofizyki i Teorii Grawitacji, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
37. Rosińska Dorota dr hab. - Uniwersytet Zielonogórski, Instytut Astronomii, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
38. Roukema Boudewijn dr hab. - Centrum Astronomiczne PAN (Warszawa), członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
39. Sokołowski Lech prof. - Obserwatorium Astronomiczne Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
40. Staruszkiewicz Andrzej prof. - Uniwersytet Jagielloński (Kraków), Instytut Fizyki, Zakład Teorii Względności i Astrofizyki, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
41. Studnicki Jakub dr - Uniwersytet Jagielloński (Kraków), Instytut Fizyki, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
42. Sułkowski Piotr dr hab. - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki, Katedra Teorii Względności i Grawitacji.
43. Szereszewski Adam dr hab. - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki, Katedra Teorii Względności i Grawitacji, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
44. Szybka Sebastian dr hab. - Obserwatorium Astronomiczne Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
45. Szydłowski Marek prof. - Obserwatorium Astronomiczne Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek PolskiegoTowarzystwa Relatywistycznego.
46. Tafel Jacek prof. - Uniwersytet Warszawski, Instytut Fizyki, Katedra Teorii Względności i Grawitacji, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
47. Turski Łukasz prof. - Centrum Fizyki Teoretycznej PAN (Warszawa).
48. Wojnar Aneta dr - Uniwersytet Marii Skłodowskiej-Curie w Lublinie, Instytut Fizyki, Zakład Astrofizyki i Teorii Grawitacji, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
49. Woszczyna Andrzej dr hab. - Politechnika Krakowska, Instytut Fizyki, Katedra Struktury Materii, członek Polskiego Towarzystwa Relatywistycznego.
